Blog

Laatst liep ik door mijn vaste supermarkt. Het personeel begin ik, nu ik zo’n krap jaar in een nieuwe wijk woon, al aardig te kennen. Ik had die dag een goed recept gevonden met sugar snaps, dus liep ik naar de groenteafdeling om die te zoeken. Ik vond ze en pakte een zakje, maar zag dat er een beschimmeld boontje in zat. De groenteman stond naast me en ziet me onderzoekend naar het zakje kijken. Hij ziet het ‘probleem’ en stelt dat hij het zakje nu moet weggooien. ‘Maar de rest is toch nog goed?’, vroeg ik

‘Dat zijn de regels die door het hoofdkantoor worden opgelegd,’ merkte hij op. Ik vraag hem of er veel wordt weggegooid. ‘Best wel, vooral zo rond de Kerst. We kopen dan altijd ruim ruim in, omdat we mensen niet wilt teleurstellen met iets dat is uitverkocht. En het zijn lastige dagen om te voorspellen hoeveel er wordt verkocht.’ Ik informeer wat er gedaan wordt met dat wat overblijft. ‘Dat wordt weggegooid. Dat gaat me écht aan het hart, maar dat zijn ook regels van het concern waaronder wij vallen.’

Ze zijn zeker bang om klanten te verliezen als ze het weggeven vraag ik aan hem. ‘Ja, dat denk ik wel’, antwoord hij, ‘maar zonde is het wel. Het zou toch naar de voedselbank kunnen gaan.’ Dat beaam ik, het lijkt me nog goed voor de naam van de organisatie ook. Dan staan ze bekend als concern dat verantwoord met zijn producten omgaat. De groenteman knikt instemmend.

Toch smokkelt hij wel eens. Als er een rotte appel in de zak zit bijvoorbeeld. Dan bedenkt hij zich geen moment, haalt de rotte uit de zak en legt de rest in het krat met losse appel. ‘Die kan ik toch niet weggooien? Ik doe het trouwens alleen als de baas even niet kijkt.’

Op de terugweg naar huis denk ik aan de groenteman, die stiekem, terwijl zijn baas in zijn kantoortje zit, de appels verkoopt die officieel weggegooid zouden moeten worden. En dat terwijl ze nog hartstikke lekker zijn. Zo levert hij zijn eigen bijdrage aan het verminderen van voedselverspilling. Zouden er niet meer van deze groentemannen moeten zijn, die hun eigen plan trekken en daarmee voedselverspilling beetje bij beetje te lijf gaan?

Zou het niet fantastisch zijn als deze eigenwijze groentemannen rond de tafel gaan met de leiders van hun supermarktconcern, zodat het gesprek over voedselverspilling ook daar op gang komt? En wat is de rol van de consument? Wat nu als iedereen vanaf nu alleen nog boodschappen doet bij winkels die daadwerkelijk een vuist maken tegen food waste? Kunnen deze eigenwijze groentemannen samen met de eigenwijze consumenten genoeg druk uitoefenen om een samenleving te krijgen waarin we doen met eten waarvoor het bedoeld is, namelijk opeten?

Het is het proberen waard, dus ik zou zeggen: ‘Eigenwijze groentemannen en consumenten, verenigt u!’

Jente en Lisanne
Zijn: superblij met al die positiviteit en energie van onze Krommunity
Runnen: Kromkommer inmiddels met een vast team van 3 mensen na de fusie met Too Good to Waste. Welkom Chantal!
Hebben: net de 50% aangetikt op kromkommer.com/crowdfunding. Een mijlpaal!
Smullen: vandaag van de zelfgemaakte soep van Dayenne die ons ook sinds kort ondersteunt (check hier het recept)