Wij hebben een doel met Kromkommer: gekke groente terug in de keten en terug bij de consument. Als groente afwijken qua vorm, kleur of grootte zijn ze net zo goed eetbaar. Lekker. Sappig. Voedzaam. Het klinkt zo simpel: wat afwijkt van de norm wordt normaal. Maar in de praktijk blijkt het bereiken van ons doel nog een hele uitdaging. Tijd voor de tango?
Een bonte mix
Voordat een komkommer of courgette op je bord belandt heeft die al een aardige weg afgelegd – tenzij je ze uit je moestuin haalt – en heeft een ontelbaar aantal partijen zich al met het product bemoeid. Hoe wordt het geteeld en door wie? Welke eisen worden er door de overheid gesteld aan de groente en de teelt ervan? Wie vervoert het naar de groothandelaar, groenteboer of supermarkt? En wie bepaalt hoe het in het schap ligt en hoe het eruit moet zien? Dan is er nog de consument die uit het aanbod ook weer een eigen selectie maakt: ziet die courgette er smetteloos uit, is de paprika mooi van vorm, heeft de appel een bultje? Een bonte mix van partijen met elk hun eigen wensen en belangen.
Duwen en trekken
Voeg aan die bonte mix dan ook nog eens Kromkommer toe die zich ermee gaat bemoeien. Er ontstaat een speelveld waarop iedereen elkaar in de ‘juiste richting’ probeert te duwen en de ander mee te trekken op het ‘gewenste pad’. Zo voerden we laatst een discussie met een winkelier over kwaliteit: kun je stellen dat een groente die afwijkt van de norm ook meteen van mindere kwaliteit is? Wij vinden van niet. Maar de winkelier denkt daar niet per se hetzelfde over. ‘De consument wil het niet’ is vaak het argument. En wat nou als de verkoop van gekke groente de verkoop van perfecte exemplaren kannabaliseert? Terwijl een hoop consumenten aangeeft ‘wij kunnen die gekke groente simpelweg nergens krijgen!’. De teler wijst weer naar de retailer: ‘ze willen mijn afwijkende groente niet hebben, alles moet perfect’. En de overheid doet haar best om binnen al deze schakels de verspilling de kop in te drukken: 20% minder verspilling in 2015. Moeten we dan niet eens stoppen met duwen en trekken, maar samen verandering in de keten realiseren?
En zo … dans je de tango
“It takes two to tango”. Dat is zeker waar. Kromkommer en de andere partijen alleen zullen de wereld niet kunnen veranderen. Samenwerkend kan het wel. En misschien zijn er wel meer dan ‘twee’ nodig om de tango te dansen: om gekke groente weer op de kaart te krijgen dansen we de tango met telers, verwerkers, supermarkten, winkeliers, restaurants, belangenorganisaties, overheidsinstellingen en de consument. We nemen initiatief, buigen mee, draaien links en rechts, een pas achteruit, twee passen vooruit. Zet die muziek maar aan!
Jente en Lisanne
Overwegen: een cursus tango te beginnen
Gaan: vanavond naar het DAMn Food Waste event
Kunnen: niet wachten om daar Tristram Stuart – waste hero – te ontmoeten
Zullen: de tango blijven dansen tot de keten in beweging komt